278. Lirene, C+Dpro Vitamin Energy - żel, serum i krem do twarzy

Od dwóch tygodni w mojej wieczornej pielęgnacji królują kosmetyki Lirene C+Dpro Vitamin Energy. Żel do mycia twarzy, serum oraz krem wchodziły w skład paczuszki, który otrzymałam do testów od portalu ofeminin.pl  Linia C+Dpro Vitamin Energy to linia kosmetyków mających dodać naszej skórze blasku i energii, obudzić ją po zimie. Sam wygląd i zapach kosmetyków pozytywnie nastrajają, zwłaszcza jeśli sięga się po nie w deszczowe poranki.

 

Pierwszy z trójeczki jest żel myjąco-energetyzujący. Ma on dokładnie oczyścić, zwęzić pory i zmniejszyć ich widoczność oraz zapewnić zdrowy wygląd cery. Za efekt promiennej cery odpowiada połączenie Duo C z wit. Dpro, natomiast kompleks oligosacharydowy wspomaga odblokowywanie i zwężanie porów oraz ujednolica koloryt skóry. W pomarańczowym żelu gołym okiem widoczne są żółte i pomarańczowe mikrokapsułki, w których zamknięta jest witamina E. Podczas mycia kapsułki rozpuszczają się i łączą z żelem. 

Żel przyjemnie się używa ze względu na jego pomarańczowy, słodki i orzeźwiający zapach. Potrafi obudzić nawet wcześnie rano. Żel dość słabo się pieni i podczas używania go mam wrażenie, że oblepia moją twarz klejącą warstwą. Trochę dłużej się też go spłukuje, ale po osuszeniu twarzy skóra jest czysta i nie ma na niej śladu kosmetyku. Po jego użyciu skóra jest dość mocno ściągnięta, od razu trzeba użyć toniku lub kremu. Nie zauważyłam jednak, żeby moja skóra była przesuszona na dłuższą metę, nie mam suchych skórek w ilościach większych niż zwykle. Przez dwa tygodnie zużyłam około 1/4 opakowania.

SKŁAD

 AQUA, SODIUM LAURETH SULFATE, GLYCERIN, COCAMIDOPROPYL BETAINE, ACRYLATES COPOLYMER, TRIETHANOLAMINE, HYDROXYACETOPHENONE, DISODIUM EDTA, CELLULOSE, MANITOL, LACTOSE, PEG-18 GLYCERYL OLEATE/COCOATE, HYDROXYPROPYL METHYLCELLULOSE, TOCOPHERYL ACETATE, ASCORBYL TETRAISOPALMITATE, POLYSORBATE 20, CICHORIUM INTYBUS (CHICOTYL) ROOT EXTRACT, LENS ESCULENTA (LENTIL) SEED EXTRACT, ETHYL ASCORBIC ACID, LECITHIN, LONICERA JAPONICA FLOWER EXTRACT, LONICERA CAPRIFOLIUM FLOWER EXTRACT, ETHYLHEXYLGLYCERIN, METHYLPARABEN, PHENOXYETHANOL, BENZYL ALCOHOL, DEHYDROACETIC ACID, BENZOIC ACID, PARFUM, LIMONENE, CI 77492, CI 12085, CI 19140, CI 16035.

 

Skoncentrowane serum przeznaczone jest do pielęgnacji skóry twarzy, szyi i delikatnych partii pod oczami. Połączenie dwóch form witaminy C rozświetla skórę i chroni DNA komórek skóry, niwelując negatywne skutki promieniowania UV, stymuluje syntezę kolagenu w głębokich warstwach skóry.  Witamina Dpro likwiduje skutki niedoboru witaminy D w skórze, wzmacnia barierę naskórkową i utrzymuje odpowiedni stopień nawilżenia, a witamina E skutecznie walczy z oznakami starzenia oraz działa stabilizująco na witaminę C. 

Serum znajduje się w szklanej buteleczce z pompką. W opakowaniu jest blado pomarańczowe, po wyciśnięciu bezbarwne. W kontakcie ze skórą nabiera konsystencji odrobinę gęstszej niż woda. Ładnie się rozprowadza i bardzo przyjemnie pachnie - jak cała seria, pomarańczą. Pomarańczowe minikapsułki z witaminą E rozpuszczają się i na skórze nie pozostawiają żadnych kolorowych smug.  Trudno ocenić działanie samego serum, ponieważ od początku stosuję go w duecie z kremem, i pewnie efekt końcowy to ich wspólna zasługa. O samym serum powiedzieć mogę tyle, że nawet po wchłonięciu skóra pozostaje odrobinę lepka, znika jednak uczucie ściągnięcia. Skóra jest uspokojona i czeka sobie na krem, u mnie nawet nieco ponad godzinę, a więc do momentu, kiedy już kładę się do łóżka. Serum przeznaczone jest do stosowania na noc. Dwa razy użyłam go rano pod krem, i na to nałożyłam makijaż - ładnie się trzymał i skóra nie przetłuściła się szybciej. Przez dwa tygodnie zużyłam ok. 1/3 opakowania.

 

SKŁAD

AQUA, PROPANEDIOL, ALCOHOL DENAT, TRIETHANOLAMINE, CARBOMER, PPG-26-BUTETH-26, PEG-40, HYDROGENATED CASTOR OIL, GLYCERIN, BUTETH-3, DISODIUM EDTA, ACRYLATES/C10-30 ALKYL ACRYLATE CROSSPOLYMER, CITRUS AURANTIUM DULCIS (ORANGE) FRUIT EXTRACT, ETHYLHEXYLGLYCERIN, SODIUM BENZOTRIAZOLYL BUTYLPHENOL SULFONATE, CICHORIUM INTYBUS (CHICORYL) ROOT EXTRACT, ASCORBYL TETRAISOPALMITATE, CELLULOSE, MANNITOL, LACTOSE, ETHYL ASCORBIC ACID, LECITHIN, TRIBUTYL CITRATE, SODIUM HYALURONATE, LONICERA JAPONICA FLOWER EXTRACT, LONICERA CAPRIFOLIUM FLOWER EXTRACT, HYDROXYPROPYL METHYLCELLULOSE, TOCOPHERYL ACETATE, POLYSORBATE 20, PHENOXYETHANOL, DEHYDROACETIC ACID, BENZYL ALCOHOL, BENZOIC ACID, PARFUM, LIMONENE, HEXYL CINNAMAL, HYDROXYISOHEXYL, 3-CYCLOHEXENE CARBOXALDEHYDE, LINALOOL, CITRONELLOL, GERANIOL, CI 77492, CI 19140, CI 12085, CI 16035. 

 

 I ostatni z pomarańczowej trójeczki, nawilżający krem-żel rozświetlający na dzień i na noc. Krem-żel to formuła, którą zdecydowanie lubię najbardziej. Moja cera szybko się przetłuszcza, a żel zdecydowanie szybciej i dokładniej się wchłania, od razu działając tam gdzie ma działać, pod a nie nad naskórkiem. Nawilża, ale nie zostawia tłustej powłoczki na skórze. Tak też zachowuje się i krem od Lirene. Dobrze się rozprowadza i ekspresowo wchłania. W przeciwieństwie do serum, nie pozostawia żadnego nieprzyjemnego tłuszczyku, bez obaw mogę nakładać na niego nawet najmniej skory do współpracy podkład. 

SKŁAD

AQUA, GLYCERIN, ALCOHOL DENAT, ISOPROPYL ISOSTEARATE, PEG-20 METHYL GLUCOSE SESQUISTEARATE, ACRYLATES/C10-30 ALKYL ACRYLATE CROSSPOLYMER, TRIETHANOLAMINE, PEG-70 MANGO GLYCERIDES, SODIUM POLYACRYLATE, DIMETHICONE, CITRUS AURANTIUM DULCIS (ORANGE) FRUIT EXTRACT, LACTOSE, CELLULOSE, ASCORBYL TETRAISOPALMITATE, ETHYLHEXYLGLYCERIN, CYCLOPENTASILOXANE, MANNITOL, TRIDECTH-6, DISODIUM EDTA, PEG/PPG-18/18 DIMETHICONE, CICHORIUM INTYBUS (CHICORY) ROOT EXTRACT, SODIUM HYALURONATE, HYDROXYPROPYL METHYLLELLULOSE, ETHYL ASCORBIC ACID, LECITHIN, POLYSORBATE 20, TOCOPHERYL ACETATE, LONICERA CAPRIFOLIUM FLOWER EXTRACT, LONICERA JAPONICA FLOWER EXTRACT, PHENOXYETHANOL, BENZYL ALCOHOL, DEHYDROACETIC ACID, BENZOIC ACID, PARFUM, LIMONENE, HEXYL CINNAMAL, CI 77492, CI 12085, CI 19140, CI 16035.

Witaminowy krem znajduje się w plastikowym słoiczku z błyszczącą srebrną nakrętką. Niby więc plastik, a wygląda elegancko. Pachnie identycznie jak reszta kosmetyków z linii. Jego działanie ma być w zasadzie identyczne jak w przypadku serum. Ma dać efekt rozświetlenia, ujędrnienia, nawilżenia oraz dodać energii naszej skórze. Czy tak jest? Zdecydowanie. Pomarańczowe trio bardzo mnie zaskoczyło, bo już po dwóch lub trzech dniach zauważyłam różnicę. Po zerknięciu rano w lustro stwierdziłam, że moja cera wygląda zdecydowanie lepiej, choć trudno było mi dokładnie powiedzieć, co takiego się zmieniło. Po dłuższym czasie efekt był jeszcze mocniejszy i teraz już wiem, że to po prostu poprawił się koloryt mojej skóry, wyrównał, ujednolicił, przebarwienia zrobiły się dużo mniej widoczne. Efekt był naprawdę wielkim wow, bo w tym czasie nie było u mnie w ogóle słońca, a skóra zachowała się tak, jakbym miała już za sobą pierwsze porządne opalanie. Zimą moja cera jest w złym stanie, zwłaszcza pod koniec zimy, ponieważ strasznie brakuje jej witaminy D. Jest nie tyle blada co wręcz szara, przetłuszcza się i pojawiają się wypryski oraz przebarwienia, które na tle tej bladej szarości są bardzo widoczne. Żałuję, że nie miałam trio Lirene wcześniej. Teraz do spółki ze słońcem odżywiają moją skórę i faszerują ją witaminkami, a po niej widać, że naprawdę dobrze jej to robi. Krem i serum bardzo poprawiły wygląd cery, troszkę gorzej poszło z nawilżeniem. W bardziej przesuszonych partiach skóry, zwłaszcza na nosie, muszę ratować się czymś mocniejszym.

Z całej trójki najmniej do gustu przypadł mi żel. Mimo że po zmyciu nic na skórze nie czuć, nie podoba mi się jego lekko glutowata konsystencja oraz to, że po umyciu nim twarz jest ściągnięta i muszę się natychmiast ratować kremem albo tonikiem. Żel więc skończę i nie wrócę do niego, krem i serum chcę jednak mieć na dłużej. Po raz pierwszy kosmetyki mające poprawić wygląd cery naprawdę coś w tym kierunku zdziałały. Efekt widoczny gołym okiem po kilku zaledwie użyciach? Wielkie wow. Tak więc krem i serum bardzo polecam, bo naprawdę się wyróżniają, żel wypadł zdecydowanie słabiej.

  

Za kosmetyki dziękuję portalowi ofeminin.pl Pozostałe opinie o trio poczytać możecie tutaj.

 

277. Cecelia Ahern - Dziękuję za wspomnienia

Cecelia Ahern zachwyciła mnie swoim piórem już pierwszą jej książką, którą przeczytałam. Mnie, która zaczytuje się w fantastyce i powieściach historycznych, w których wszyscy się mordują i spiskują przeciwko sobie. Nie potrafię zachwycić się historiami miłosnymi, które są dla mnie banalne i przewidywalne. U Ahern podoba mi się właśnie to, że nic nie jest oklepana, a jednak nie ma nie wiadomo jak nagłych zwrotów akcji i zaskakujących zakończeń. Właściwie to dużo rzeczy da się przewidzieć, nie raz może nawet brakować jakiego wow. A jednak jest idealnie. Czytając jej książki nie mam wrażenia, że ta historia mogła potoczyć się inaczej, lepiej. Bo to po prostu nie byłaby już ta sama historia.

W tym roku na majówce towarzyszyła mi kolejna książka Cecelii Ahern – Dziękuję za wspomnienia. Poznajemy w niej losy dwójki ludzi, których zupełnie nic nie łączy i którzy nie mają szans się spotkać i poznać. Pozornie.

Justin jest Amerykaninem i historykiem, który by być bliżej swojej córki, przeprowadza się ze Stanów do Londynu. Raz na jakiś czas wykłada na uniwersytecie w Dublinie, i to tam poznaje doktor Sarę, z którą nawiązuje romans. Ona też namawia go, by oddał krew w miejscowym punkcie krwiodawstwa.

Drugim bohaterem książki jest Joyce – Irlandka. Kobieta właśnie przeżywa najgorszy moment życia. Umiera jej nienarodzone dziecko, rozwodzi się z mężem. Kobieta musi całkowicie przeorganizować swoje życie, zbudować je na nowo. Rozwód zmusza ją do przeprowadzki do domu rodzinnego, do ojca. On pomaga jej spojrzeć na wiele rzeczy z zupełnie innej perspektywy, a jego obecność przypomina jej, że są jeszcze na świecie ludzie, dla których musi starać się żyć dalej.

Losy Joyce i Justina splatają się u fryzjera, kiedy to obydwoje, w tym samym czasie, postanawiają się obciąć. Jakaś dziwna siła przyciąga ich do siebie, jakby już się bardzo dobrze znali, mimo że zobaczyli się pierwszy raz w życiu. Od tej pory w życiu Joyce robi się coraz dziwniej i dziwniej. Kobieta ma sny pełne obcych wspomnień, zna numer alarmowy, którego znać nie powinna, i nagle staje się znawczynią irlandzkiej i angielskiej architektury. Justin za to nie może zapomnieć znajomej-nieznajomej w czerwonym płaszczu. Nie pomaga w tym fakt, że coraz częściej na siebie wpadają, i to w najmniej spodziewanych momentach.

Od samego początku książki można wyczuć w czym rzecz i co właściwie za pomysł zrodził się w głowie autorki. Ale to nic, bo to nie o nieprzewidywalność tu chodzi, ale o nieporadność bohaterów, ich próby spotkania się i los, który ciągle stawia ich na swojej drodze a później rzuca daleko od siebie. Czytając, trzyma się kciuki za następne spotkanie, żeby im się udało, żeby się wreszcie DOMYŚLILI. Czy im się to uda? O tym musicie przekonać się sami.

276. Norel, rozświetlający krem pod oczy MultiVitamin

Autentycznie mam sklerozę. Odkąd założyłam tego bloga, nie wyrzucam pudełeczek po kosmetykach, póki tych kosmetyków nie zużyję. To na kartonikach jest większość informacji, głównie skład, ale też obietnice producenta, data ważności i sposób używania. Do pisania recenzji są więc one niezbędne. Kilkakrotnie już zmieniałam miejsce ich składowania, bo zawsze jest tego sporo. No i tak zmieniałam, że teraz nie mam pojęcia gdzie one są. Te najnowsze leżą na toaletce, bo jeszcze ich nie schowałam, a reszta zaginęła w akcji. Nie znoszę, kiedy mi się to zdarza - schować coś i zapomnieć gdzie. Ostatnio szukałam tak moich pitów za poprzedni rok, i do tej pory nie znalazłam. Tak więc w recenzji posiłkować się będę informacjami ze strony producenta. I mam tylko nadzieję, że krem jeszcze się nie przeterminował, bo nawet do daty ważności wglądu nie mam.

 

Marka Norel kupiła mnie swoim żelem z kwasem migdałowym. Troszkę słabszy, ale równie przyjemny efekt był przy toniku witaminowym. Jako kolejny wypróbowałam krem pod oczy  z serii MultiVitamin.  Ma on pomóc w pielęgnacji skóry suchej, dojrzałej i zmęczonej. Chronić przed wysuszeniem, ujędrnić oraz wygładzić zmarszczki, a także rozświetlić skórę wokół oczu, co znacząco poprawi jej wygląd. Zawiera witaminy A, B3, B6, C, E, F, prowitaminę B5, koenzym Q10, lipopeptyd i hydroksyprolinę, które stymulują syntezę kalogenu i elastyny, wzmacniają, uelastyczniają i "zagęszczają" skórę, kofeinę, oliwę z oliwek, masło shea, glukan, odpowiadający za regenerację i nawilżenie naskórka oraz rozświetlające drobinki.  

źródło

 

 Do składu się niestety nie odniosę, bo nie ma go na stronie producenta. Jeśli znajdę kiedyś pudełko, uzupełnię wpis. Teraz skupię się na jego działaniu i moich odczuciach względem niego, bez zaglądania mu w skład. 

Pierwsze, co mi się nasuwa na myśl w związku z tym kremem, jej jego powalająca wydajność. Wiem, że kremy pod oczy z reguły zużywa się powoli, bo do jednej aplikacji wystarczy go odrobina, ten krem to jednak jakiś rekordowiec. Używam go chyba już z rok. Na początku trochę nieregularnie, ale od co najmniej pół roku sumiennie każdego wieczoru i czasami rano. Nie mam pojęcia ile go tam jeszcze jest, ale pompka odmierza go równomiernie, nie pluje samym powietrzem, czyli krem jeszcze się nie kończy. 

 

Skoro już przy pompce jesteśmy muszę wspomnieć, że działa bez zarzutu. A to nie jest wcale takie oczywiste, że pompka działa, zwłaszcza po tylu miesiącach użytkowania. Z tym kremem nigdy nie miałam żadnego problemu. Z opakowania wydobywa się idealna porcyjka pod jedno oko, krem rozprowadza się bardzo dobrze, szybko się wchłania. Nie ma przeszkód, by używać go pod makijaż. Korektora pod oczy nie używam, ale żaden podkład na kremie się nie rolował. Krem podobno delikatnie kremowo pachnie. Szczerze, dla mnie jest bezzapachowy. Może po prostu z takiej małej drobinki nie potrafię nic wywąchać. Dla mnie to idealnie, bo moje oczy są bardzo wrażliwe i na mocno zapachowy krem mogłyby źle reagować. A tak mogę nim podjechać naprawdę blisko oka i nie ma ani łzawienia, ani pieczenia, ani żadnego klejenia. 

 

Od kremu pod oczy wymagam przede wszystkim nawilżenia. Raz już miałam tam tak wysuszoną skórę, że aż mi się mikro ranki porobiły, wystrzegam się więc odwodnienia teraz bardzo. Krem Norel nawilża naprawdę porządnie i na długo. Wklepuję go w całkiem spory fragment skóry i nawet kiedy moja twarz w większej części jest sucha, a w ciągu kilku ostatnich miesięcy zdarzyło mi się parę razy, że brakło jej nawilżenia, skóra pod oczami jest miękka i napięta.  Zmarszczkę mam tylko jedną (a raczej dwie, po jednej pod każdym okiem), ale wynika ona bardziej z budowy twarzy i zawsze tam była. Musiałabym policzki przesunąć sobie niżej, żeby pod okiem było idealnie prosto. Tak więc w kwestii wypełniania zmarszczek się nie wypowiem. Nawilżenie jest, ujędrnienie też, a co z rozświetleniem? No tego efektu niestety mi brakło. Moja skóra pod oczami nie wyglądała inaczej, nie błyszczała się, a ja nawet z nosem tuż przy lustrze nie dostrzegłam drobinek. W sumie to dobrze, że ich nie dostrzegłam, bo przecież nie chciałabym mieć brokatu wokół oczu. Muszą więc być bardzo drobniutkie. 

Podsumowując, krem nawilża rewelacyjnie i naprawdę czuć, że skóra pod oczami jest zadbana. Jest miękka i elastyczna. W moim przypadku żadne rozświetlenie już nie było potrzebne, bo sińce miewam bardzo rzadko, a błysk mógłby tylko za bardzo rzucać się w oczy. Używając tego kremu mam pewność, że wystarczającą dbam o skórę pod oczami. W wieku dwudziestu pięciu lat mogłyby już tam być jakieś zmarszczki, tym bardziej, że jestem krótkowidzem i ciągle mrużę oczy - a jednak oprócz tych dwóch będących ze mną od zawsze nic nie ma.

 

275. Mia Sheridan - Eden. Nowy początek.

Wczoraj działałam w ogrodzie, posiałam jeszcze kilka kwiatów jednorocznych, poplewiłam, posprzątałam. Taki mam przy domu malutki metraż, a roboty co nie miara. Dzisiaj relaks, był grill a później na spokojnie wieczór z książką. Czytanie w ogrodzie jest super o każdej porze dnia i nocy. Znowu przywiozłam dziś do domu roślinki.. To mój kolejny nałóg, oprócz książkowego i kosmetycznego. Do Matrasa nie weszłam, więc nowych książek nie mam, zaliczyłam jednak wizytę w Yves Rocher. Chciałam mgiełkę do włosów, ale jak zobaczyłam alkohol na pierwszym miejscu w składzie to stwierdziłam, że chyba jednak jej nie chcę. Wzięłam za to ostatni lawendowy olejek do kąpieli. Bo jak to tak wyjść z pustymi rękoma?

 Na dysku mam pustki, żadnych zdjęć. Wrzucam więc recenzję książki, którą już dość dawno przeczytałam. Warta uwagi.

 

Eden jest dziewczyną bez nazwiska, bez tożsamości, z przeszłością, o której nie może nikomu opowiedzieć. Jest całkiem sama na świecie – jedyna osoba, którą kiedykolwiek kochała, nie żyje. Eden musi na nowo ułożyć sobie życie w świecie, o którym już dawno nie myślała mój, którego nie zna i który tylko czyha na jej pomyłkę. Zrządzenie losu jednak sprawia, że spotyka na swojej drodze dwie dobre osoby, które bez zadawania pytań po prostu wyciągają do niej pomocne dłonie i pomagają jej przetrwać.

Eden przeżyła niemało. Jako kilkuletnie dziecko została porwana przez szalonego założyciela sekty i umieszczona w stworzonej przez niego osadzie – Akadii. O jej losach w tamtym miejscu opowiada inna książka, którą ja z niewiedzy pominęłam, nie wpłynęło to jednak na moje zrozumienie Eden. Nowy początek. Kiedy Eden opuszcza Akadię, jest jej ostatnią żywą mieszkanką. Wszyscy pozostali popełnili zbiorowe samobójstwo, przez co o sekcie jest głośno w mediach. Eden jednak nie zgłasza się na policję ani nie zdradza nikomu swojego sekretu, częściowo ze względu na swój brak zaufania do policji, a częściowo z powodu ogromnego bólu, jaki sprawia jej samo myślenie o ostatnich wydarzeniach. Eden jest przekonana, że w Akadii zginął jej ukochany, Calder. Nie może uwierzyć, kiedy po trzech latach natrafia na niego w galerii sztuki – żywego i dalej w niej szaleńczo zakochanego.

 

Książka w bardzo emocjonalny sposób opowiada najpierw o stracie, a później o radości z odzyskania ukochanej osoby. Radości tej towarzyszą też smutki, bo i Eden i Calder mają w pamięci wszystkie złe rzeczy, które im się przydarzyły. Jest też wspólna przyszłość, która wcale nie będzie taka łatwa i w której czeka ich wiele problemów. Eden. Nowy początek to książka zdecydowanie bardziej o emocjach niż o wydarzeniach. Nie jestem fanką takich historii, więc się nudziłam, ale coś tam jednak książce udało się w moim sercu poruszyć. Doceniam jej emocjonalną wartość, polubiłam bohaterów, którzy wydawali mi się bardzo realni i wręcz znajomi.

Książka napisana bardzo dobrym stylem, dla fanów takich pozycji będzie to prawdziwa gratka. Ja po pierwszą część jednak nie sięgnę, bo to po prostu nie dla mnie.

274. Yankee Candle, Honey Clementine

Kupiony jeszcze jesienią, przeleżał sobie w puszce z woskami aż do zimy. Kilka dni temu wypaliłam resztkę, bo średnio mi pasował i rzadko po niego sięgałam.

 

Wosk z owocowej linii zapachowej Yankee Candle z serii Classic o zapachu słodkiego miodu z cytrusową rozkoszą odświeżającej pomarańczy.

źródło 

 

Wosk po odpaleniu jest prawdziwym zabójcą. Pachnie mocno, ostro, wręcz gryzie w nos. Cytrusy czuć słabo, miodu to ja tam wcale nie rozpoznałam. Najbardziej wyczuwalne są ostre przyprawy, które zagłuszają wszystko inne.  Właściwie zapach całkiem ładny, ale straszliwie mocny. Nie daje rady odpalenie go na chwilę, bo za chwilę po prostu rozchodzi się po kątach i nie czuć go wcale. I tak źle, i tak niedobrze. 

Zanim go odpakowałam i stopiłam, kilka jakiś tydzień przeleżał sobie na stoliku nocnym. Lubię kłaść tam nowe woski i sprawdzać, jak mi się ich zapach podoba. Przez folię czuć go było całkiem dobrze, ale nie było tej ostrej, gryzącej nuty. I wtedy bardzo mi się podobał.

 

Honey Clementine to ciepły, przyprawowy zapach. Typowo jesienny,  odrobinę przypomina mi nawet zapach palonych liści. Palony wiosną wydaje się nie na miejscu.

273. Nieprofesjonalny Ogród - cz. 1

Blog od dawna nie jest blogiem tylko urodowym, mieszam na nim różne treści. Ostatnimi czasy coraz więcej na blogu recenzji książek, z tej prostej przyczyny, że książek poznaję więcej niż nowych kosmetyków. Teraz, żeby było jeszcze bardziej nietematycznie, chcę wprowadzić nową serię postów ogrodniczych. Tak, dobrze przeczytaliście. Ogrodnik ze mnie, oczywiście, żaden. Jestem amatorem, który się napatrzył na piękne zdjęcia w kolorowych magazynach i "Maję w ogrodzie" i teraz chce dokonać rewolucji. Marzę jednak, że kiedyś mój ogród też będzie wielki i piękny, i wtedy fajnie będzie wrócić do początków i go sobie porównać. Dlatego też chcę się z wami podzielić moimi pomysłami i inspiracjami, a także kolejnymi osiągnięciami na drodze do wymarzonego ogrodu.

O tej serii myślałam od jakiegoś czasu, a ponieważ pora roku jest ku temu jak najodpowiedniejsza, pora zacząć. Dziś opowiem wam trochę o polu moich zwycięstw i porażek, a wiec po prostu o miejscu, który chcę zamienić w kolorowy raj, a także tym, co ostatnio udało mi się tam zrobić.

Jest to dawne gospodarstwo rolne, ziemia jest tam parszywa, nieurodzajny piach i pył, i przypomina mi o tym każdy, komu wspomnę o tym, że chcę tam cokolwiek wyhodować.  Moja babcia miała oczywiście i ogródek kwiatowy i ogródek warzywny, no ale miała również krowy, a więc obornik, którym ziemię mogła wzbogacać.

Słońce i piach w nadmiarze, a także brak podlewania ze względu na to, że moja rodzina bywa tam od czasu do czasu, są głównymi winowajcami tego, że zniknęły prawie wszystkie kwiaty mojej babci. Prawie, bo ocalały przepiękne liliowce. I to w miejscu, gdzie słońce praży najbardziej. To chyba ich widok sprawił, że uwierzyłam, że może tam być jakiś ogród, nawet jeśli nikt w tym domu nie będzie mieszkał, a jedynie odwiedzał go raz na miesiąc. 

Jako dziecko spędzałam tam każde wakacje, dla mnie to w połowie dom rodzinny. I po prostu nie wyobrażam sobie, że można by ten dom i podwórko sprzedać obcym ludziom. To cudowne miejsce na wypoczynek. Z jednej strony las, z drugiej rzeka. I mnóstwo miejsca na jazdę na rowerze i rolkach. Dobrze się tam grilluje, opala, gra w badmintona i czyta książki. Są tam ptaki, od których śpiewów można rano ogłuchnąć. To miejsce potrafi być  zielonym rajem, którego nie chce się opuszczać. 

Póki co nie mam żadnej mapki, żadnego planu. Nie potrafię ogarnąć całości na raz, połączyć wszystkiego co mi się podoba w jedną całość. Dlatego to takie nieprofesjonalne będzie, bo najpierw będę coś miała, a później będę szukała temu miejsca. Ostatnio działałam tak na majówce - z doniczką latałam od płotu do płotu, aż w końcu postanowiłam wykopać dołek na środku. Zapraszam na podsumowanie moich dotychczasowych "aranżacji".

Na początku była wypalona słońcem pustynia. Trawa po raz pierwszy w roku skoszona we wrześniu. Dwa małe dęby, dziewanny samosiejki, jedna stara róża i...

liliowce mojej babci. Przeżyły pięć lat mrozów i suszy, i zakwitły piękniej niż gdybym dbała o nie codziennie.

Pierwszym zadaniem było pozbycie się trawy - nie chcecie wiedzieć jak to zrobiłam, nie odpalając zabójczej w moich oczach kosy spalinowej, i ile mi to zajęło. Ale przejść się dało. Białymi kamieniami obłożyłam usychające Nie Mam Pojęcia Co (ma igiełki i niebieskie jagody), a ziemię dookoła wysypałam szyszkami. Szyszki w ogrodzie wyglądają fajnie, ale chwasty dalej przez nie rosną, a i zbieranie ich to żmudne zajęcie. Na dodatek można dostać mandat, jeśli zbiera się je w państwowym lesie. Ponoć można kupić w nadleśnictwie. U mnie jesienią ptaki naznosiły od sąsiadki tyle szyszek, że pod dębem leży ich więcej niż żołędzi.

W listopadzie trawa się zazieleniła, kamienie przełożyłam pod liliowce, a krzaczek ogrodziłam drewnianym płotkiem z OBI.  Róże obcięłam i obsypałam ziemią i liśćmi. Widzicie te zielone kopczyki, obok liliowców i po prawej stronie zdjęcia? To piołun, znacie? Chwast, zioło, które ma bardzo mocny, dla większości ludzi nieprzyjemny zapach. Ja go uwielbiam, i nie pozwolę go tknąć. 

W tym roku zaopatrzyłam się w łatwą w użytkowaniu kosiarkę, i zanim jeszcze trawa zdążyła urosnąć, skosiłam ją. Jako pozostałości po starym ogrodzie pojawiły się żółte tulipany, które już od furtki przyciągają wzrok, a także szafirki rozsiane po pseudo trawniku,

 Ziemię pomiędzy kępami liliowców przekopałam i wsadziłam kilka nowych cebulek. Całość wysypałam korą i ogrodziłam płotkiem. Na tyłach działki znalazłam stertę zardzewiałych śmieci, które czekały już na wywóz. A wśród nich starą kankę na mleko, skarb po prostu. Wypatrzyłam tam jeszcze kilka zardzewiałych wiader, dwie kolejne kanki i jakąś balię, plus garnki z przepalonym dnem. Będzie mnóstwo recyklingowych donic.

Obrobiłam mały fragment, a zmęczyłam się jak po maratonie siłowni. Kopanie w ziemi jest diabelnie ciężkie. Mimo że to piach, korzenie trawy sięgały bardzo głęboko i trudno było wbić w nią szpadel. Po dwóch dniach zresztą szpadel się złamał, więc wyobraźcie sobie jak mocno się ta trawa trzymała.  Niby rabatka malutka, ale taka z niej dumna byłam, że na drugi dzień rano z kawą leciałam tam i gapiłam się na swoje dzieło.

272. Denko kwiecień

W kwietniu zrobiłam porządek z kolorówką, w której znalazłam kilka prawdziwych dinozaurów. Zapraszam na podsumowanie zużyć kwietnia.

 

1. Yves Rocher, szampon przywracający blask z wyciągiem z nagietka - Kiedyś to był mój ulubiony szampon Yves Rocher, ze względu na swój zapach idealnie odwzorowujący zapach nagietka. Teraz coś w nim zmienili, jest nowa szata graficzna i zapach niestety też nowy, cytrusowy. Działanie to samo, bardzo dobre - jak w przypadku wszystkich szamponów Yves Rocher. 

2. Seri, Miodowa maska do włosów - Jako maska bardzo kiepska, nie poprawiała wyglądu włosów. Pomagała jednak je rozczesać, używałam jej więc jako odżywki po każdym myciu, dosłownie na chwilkę nakładając ją na włosy. RECENZJA

 

3. Bania Agafii, Szampon tradycyjny syberyjski nr 4, na bazie propolisu kwiatowego - Przyjemnie, kwiatowo pachniał. Ładnie domywał włosy. Na olejach go nie próbowałam, ale myślę, że dałby radę. Dość mocno plątał włosy i konieczne było używanie po nim dobrej odżywki. Sam z siebie włosy targał, puszył i matowił, ale unosił od nasady. Nie zapadł mi szczególnie w pamięć, więc raczej do niego nie wrócę.

4. Yves Rocher, kawowy żel pod prysznic - Moja ogromna miłość, zdecydowanie ulubiony kosmetyk marki. Żel tak cudownie pachnie kawą, że nie sposób nosa oderwać od opakowania. Na skórze niestety utrzymuje się jedynie echo tego zapachu, pod balsamem ginie zupełnie. Łazienka jednak do rana pachnie kawą.

5. Farmona, Peeling do ciała kiwi i karambola - To była moc! Zarówno zdzierania jak i zapachu. Malutkie opakowanie 120 ml jest niesamowicie wydajne, bo do wykonania peelingu wystarczy odrobina kosmetyku. Drobinki ścierające nie rozpuszczają się tak szybko w wodzie, więc śmiało można transportować je z jednej partii ciała na drugą. Na pewno kupię jeszcze nie raz. 

6. Garnier, Antyperspirant w kulce Invisible Anti-Marks - Dla mnie bubel totalny. Lepił się i kleił pod pachami przez cały dzień, zupełnie się nie wchłaniał. Ochrona też zerowa. Kupiłam go w duopaku, więc drugie opakowanie oddałam przyjaciółce. I wiecie co? U niej spisywał się rewelacyjnie. Ładnie się wchłaniał, nie lepił i dobrze chronił przed potem. Tak więc całkiem skreślić go nie mogę, aczkolwiek ja do niego nie wrócę. RECENZJA

7. Rexona, Antyperspirant Invisible Pure - Dobrze chronił przed potem, ładnie pachniał. Rzadko noszę zarówno białe jak i czarne ubrania, zdecydowanie wolę bardziej żywe kolory, więc średnio miałam jak ocenić jego niewidzialność. Na innych kolorach śladów nie zauważyłam, więc chyba działa. 

8. Rexona, Antyperspirant w sztyfcie Stress Control -  Bardzo lubię te antyperspiranty. Są skuteczne, nie brudzą ubrań, a podczas wysiłku fizycznego mocno czuć ich zapach.

9. Yves Rocher, Wiśniowy balsam do ust - Dobrze nawilżał, dość mocno barwił usta na czerwono i trochę chemicznie pachniał. Wiśniowej wersji już nie chcę.

10. Yves Rocher, Balsam do ust masło karite - Odżywienie to samo, koloru zero. Taka bardziej naturalna wersja. Ogólnie te balsamy są bardzo fajne i naprawdę skuteczne. Obecnie używam wersji kokosowej, która póki co zapach ma najlepszy.

11. AA, Krem wygładzająco-nawilżający Energia Młodości 30+ - W prawdzie do trzydziestki jeszcze mi sporo brakuje, ale śmiało mogę stwierdzić, że skóra dojrzalsza od mojej, a przy tym zapewne bardziej sucha, nie będzie z niego zadowolona, bo będzie po prostu za słaby. U mnie spisał się przyzwoicie, używałam go na noc, bo się lepił. 

12. Tołpa, Żel do demakijażu oczu - Dobry produkt do demakijażu. Ładnie zmywał cały makijaż, nie tylko z oczu. Mimo że to żel, nie pozostawiał po sobie śladu i nic się nie lepiło. Bezzapachowy, nie szczypał w oczy. RECENZJA

13. Skin79, Krem BB Orange - Zużyty dawno temu. Opakowanie leżało sobie i czekało, aż się magicznie napełni znowu. Zakup do którego się zbieram i ciągle nie mogę się zebrać, bo dla mnie taka kwota na jeden produkt do makijażu to całkiem sporo. 

14. Miss Sporty, So Matte Perfect Stay - Stare opakowanie odnalezione podczas porządków w kolorówce. Nie pamiętam zupełnie, jaki był, ale chyba całkiem dobry, bo w opakowaniu zostały tylko jakieś zaschnięte resztki.

15. Maybelline NY, Podkład Affinitone - Uwielbiam go za jego fenomenalne krycie bez efektu maski, sprawdza się w naprawdę kiepskich dniach, kiedy mam więcej do zakamuflowania. Opinie o nim są różne, jedni go kochają inni nienawidzą. Dla mnie to pewniak, na który zawsze mogę liczyć.

16. Maybelline NY, The Colossal Volum Express - Lubię wszystkie tusze Maybelline, nie miałam jeszcze takiego, który naprawdę okazałby się bublem. Mogę podejść do ich szafy i wziąć obojętnie który, bo wiem, że będę zadowolona. 

17. Astor, Lash Beautifier Volume Mascara with Argan Oil - Kupiłam ją, bo wyróżniła się na półce błyszczącym opakowaniem. Wyszła ze mnie sroka i kupiłam to, co najbardziej błyszczało. Niestety, okazała się bublem totalnym. Na rzęsach była praktycznie niewidoczna. Delikatnie je podkreślała i nie ważne, ile warstw się jej nałożyło, trzeba było się dobrze przyjrzeć, żeby w ogóle zauważyć, że rzęsy są pomalowane. Będę ją omijać z daleka.

18. Gąbeczka do podkładu - Chińska podróba z ebay za dolara, a podkład rozprowadzała rewelacyjnie. Później ją rzuciłam do pudełka z kosmetykami i tak sobie przeleżała z rok. Nawet nie próbuję jej doczyścić z tych cieni, którymi się upaprała. Z ciekawości jednak zajrzę do środka :)

19. Paese,  próbka czegoś - Dostałam do zakupów, ale nie mam pojęcia co to jest. Korektor? Podkład? I tak jest tego tak mało, że średnio da się tym umalować.

20. Fioletowe cienie - Ten kolor kojarzy mi się z syrenim ogonem. Nie moja bajka, do tego są już mega stare. Widać jednak, że kiedyś go używałam.

21. Różowe cienie - Tymi cieniami to ja chyba jeszcze lalki malowałam.

22. Envi, cienie do powiek - Kiedyś ich używałam, teraz już się do niczego nie nadają. Kolory bardzo ładne, niestety cienie są już tak stare, że nie da się ich nabrać na pędzel.

23. Yankee Candle, wosk Honey Clementine - Mocny, gryzący zapach. Połączenie mandarynek i ostrych przypraw. Po odpaleniu bardziej czuć przyprawy, niż cytrusy. Tylko dla fanów mocnych i ostrych zapachów, średnio pasuje do wiosny i lata.

24. Wibo, bibułki matujące - Obowiązkowe w mojej torebce. Pomagają poprawić makijaż, ładnie zbierają sebum nie ścierając podkładu.

271. Rimmel, Mascara Volume Shake

Pamiętam, jak jeszcze kilka lat temu tusze do rzęs mogły dla mnie nie istnieć. Zawsze w domu jakiś miałam, ale nie używałam ich w codziennym makijażu. Dziś łapię się na tym, że czasami tusz i podkład to mój cały ekstremalnie szybki makijaż. Tusz muszę mieć, a jak się skończy, to tak jakby się szampon skończył - następca musi być od ręki.

Ulubionego nie mam, mam jednak w pamięci dwa worki - jeden z tuszami, do których nigdy nie wrócę, i jeden z takimi, które kiedyś kupię znowu. Jakiś czas temu wykończyłam jeden, który poleciał do wora nie kupuj, i zabrałam się za używanie nowego tuszu Volume Shake od Rimmel.

 

Wstrząśnij, żeby zachować świeżość produktu!  

Opatentowana technologia Shake-Shake pomaga zachować świeżość maskary. Szczoteczka zaprojektowana jest w sposób, który pozwoli Ci na uzyskanie pięknego wachlarza rzęs.

• Przełomowa technologia Shake-Shake, która pomaga zachować świeżość produktu

• Niesamowita objętość bez grudek

• Maskara pozostaje świeża od pierwszego do ostatniego użycia.

Opatentowana technologia Shake-Shake pozwoli Ci cieszyć się niesamowitą objętością na dłużej!

źródło

 

 Mascara wyróżnia się opakowaniem, w środku którego oprócz tuszu i szczoteczki znajdziemy kuleczki albo inne ustrojstwo, które przy potrząsaniu miesza tusz i rozbija jego grudki. Pomysł bardzo fajny, do tej pory coś takiego spotkałam w jednym lakierze do paznokci. Póki co nie mogę jednak ocenić czy faktycznie zwiększa żywotność mascary, ponieważ najzwyczajniej jest ona jeszcze młoda i świeża sama w sobie. Potrząsać jednak zawsze potrząsam :)

 

Zarówno samo opakowanie jak i szczoteczka są dosyć spore i niezbyt poręczne. Tak duża szczoteczka faktycznie ładnie i dokładnie maluje rzęsy, ale tylko te w środkowej części. Nie jest łatwo dotrzeć nią do kącików oczu bez ubrudzenia się tuszem. Czasami wolę się poddać i rzęsy pomalować tyle o ile, niż ryzykować, że kolejne piętnaście minut spędzę na zmywaniu tuszu z nosa i policzków. 

Sam tusz spisuje się znakomicie. Dużo zależy oczywiście od tego jak wyglądają nasze rzęsy i jak bardzo przyłożymy się do ich pomalowania. Moje są długie ale rzadkie, tusz więc je optycznie wydłuża i tylko trochę pogrubia. Nakładanie dwóch warstw przeważnie kończy się posklejanymi rzęsami, ale tusz ma na tyle intensywny czarny kolor, że już jednak warstwa w zupełności wystarczy. Tusz się nie rozmazuje ani nie osypuje przez cały dzień. Dosyć trudno też go zmyć, mimo że nie jest wodoodporny. 

Dla mnie to dobry tusz, i na tyle właśnie go oceniam - na 4. Do piątki zabrakło wygodniejszej szczoteczki, ta jest po prostu za duża by swobodnie pomalować nią nawet najkrótsze rzęsy w kącikach oczu. Za możliwość wypróbowania tuszu dziękuję portalowi Ofeminin, a was zapraszam do zapoznania się z innymi opiniami o mascarze tutaj.

270. Mgły nad portem w Barcelonie - X. R. Trigo

 

Kilka lat temu czytałam wspaniałą, a nawet Wspaniałą, książkę o ogromnym przedsięwzięciu budowlanym w Barcelonie – Katedra w Barcelonie, Ildefonso Falcones. Kiedy tylko przeczytałam opis z tyłu książki i wzmiankę o budowie portu właśnie w tym mieście, w okresie późnego średniowiecza, spodziewałam się tak samo rozbudowanej fabuły, wartkiej akcji i ciekawych bohaterów. A i opis na okładce właśnie tak treść książki reklamował.

Bardzo srodze się zawiodłam. Nie owijając w bawełnę, Mgły nad portem w Barcelonie były nudne jak przysłowiowe flaki z olejem. Budowa portu? Miała być głównym wątkiem, a napisano o niej po prostu szczątkowo. I to nic nowego, nic odkrywczego. Ot po prostu – przyjechał architekt, zatrudnił robotników, i ciągnął kasę na budowę, której efekty niszczyła każda większa burza.

Miała być przygoda i sensacja, a był jeden chory na serce chłopak, który nie potrafił wymyślić własnego marzenia, tylko podłączył się pod pragnienia kartografa, a później przez resztę książki powtarzał „ja muszę to zrobić”, siedząc na dupie w domu. Ok, fakt faktem, wreszcie się z tego domu ruszył i pojechał do miasta, w którym według zmarłego kartografa miał być skarb. Znalazł kilka książek, wrócił do Barcelony i... bach, nagle stał się naukowcem, całymi dniami siedział na strychu i pracował, a wszyscy chodzili dookoła niego na paluszkach, bo chłopak stał się nagle naukowcem.

 

W tej książce bzdura bzdurę pogania. Zdecydowanie największą było nasmarowanie konia smalcem, żeby przecisnął się między skałami. Postacie są nudne, ich rozmowy i zachowanie wskazują, że również wyjątkowo głupie. Nie ma ani jednego bohatera, którego można by polubić. Po prostu nie ma za co, tak są oni mdli i niedopisani. Książka wygląda jak szkic książki zaledwie, jakby na nim dopiero autor miał napisać prawdziwą powieść.

Zdecydowanie nie polecam ani tej, ani innych książek autora. Styl jest najzwyczajniej w świecie zły, a i pomysł też słabiutki. I tego się niczym nadrobić nie da.