062. Ja, Klaudiusz

Od jakiegoś czasu pozostaję w tematyce cesarstwa rzymskiego. Jest to chyba najbardziej lubiana przeze mnie epoka i chętnie czytam wszystko, co dotyczy tamtych czasów.

Ja, Klaudiusz jest pseudo autobiografią cesarza Klaudiusza. Robert Graves pisze w imieniu Klaudiusza i z jego punktu widzenia opisuje czas rządów trzech cesarzy: Augusta, Tyberiusza i Kaliguli. Akcja nie zamiera nawet na moment. Główny bohater, pozostający na uboczu centrum (należy do rodziny królewskiej ale jest przez wszystkich ignorowany i lekceważony ze względu na swoje ułomności), jest z zamiłowania historykiem, a to oznacza, że największą przyjemnością jest dla niego poznanie prawdy. W dociekliwy sposób dochodzi do tego jak to była naprawdę, wyjaśnia wiele tajemniczych zjawisk (głównie nagłych zgonów). 

Czytelnik oczywiście od początku wie, że książka skończy się zamordowaniem Kaliguli i osadzeniem na tronie jego biednego stryjka Klodzia, nie ma to jednak większego znaczenia, ponieważ droga, jaką rodzina królewska pokonała do tego momentu, jest bardzo kręta i naprawdę trudno jest się oderwać od lektury.

Autor w niesamowity sposób kreuje swoich bohaterów. Nikt nie jest jednoznacznie dobry czy jednoznacznie zły (no, może poza Kaligulą, ale on jest po prostu szalony). Jeśli ktoś zdecyduje się ją przeczytać: nie radzę przywiązywać się do jednego bohatera. Ci padają jak muchy i chyba nie ma rozdziału (a jest ich całkiem sporo), żeby ktoś nie zginął. 

Nie jest to jedyna książka tego autora, z czego się niezmierni cieszę. Ja, Klaudiusz ma swoją kontynuację, którą z pewnością przeczytam.